‘Je weet niet altijd wat er in mensen omgaat’
‘Ik werk als vrijwilliger op de afdeling dagverpleging. De meeste patiënten die hier komen krijgen een infuus met chemo. De behandeling is intensief en mensen zijn vaak erg ziek. Ik werk hier met plezier en probeer meestal een praatje te maken met mensen die dat willen.'
'Soms zie ik dat patiënten niet zo’n behoefte hebben om te praten. Ze kijken op hun telefoon, of hebben de deur dicht als ze alleen op een kamer liggen. Dat is natuurlijk prima en ik respecteer dat. Ik wil me niet opdringen. Maar zo nu en dan geven deze non-verbale signalen een moeilijk in te schatten indruk.’
‘Zo was er een echtpaar uit het Midden-Oosten. Mevrouw was ziek en kwam geregeld naar het ziekenhuis voor haar chemokuur. Haar man bracht haar altijd en wachtte op haar in de wachtkamer. Met beiden kreeg ik maar geen contact. Mevrouw lag altijd diep onder de dekens. En haar man zei niet veel. Ik bood hem een keer drinken aan, maar dat hoefde hij niet. Ik vroeg me af: Waren ze bang? Spraken ze de taal niet goed? Of hadden ze gewoon geen behoefte aan contact?’
‘Op een dag waren ze weer op de afdeling. Zij lag in bed en kreeg haar infuus. Meneer sprak met een andere man in de wachtkamer. Toen lukte het mij ook om met hem in gesprek te komen. Hij was heel open. Vertelde over zijn kinderen. Hoe zij ermee omgingen dat hun moeder ziek was; over zijn werk en over het huishouden. Echt een prima gesprek. Toen hij er samen met zijn vrouw een paar weken later weer was, kwam hij zelf naar me toe. Ik vroeg hem hoe het met zijn vrouw ging en hoe ze het hier vond. Hij vertelde dat ze vaak angstig was. Vervolgens nam hij me mee naar haar toe. Zo kwam ik ook met haar in contact. Omdat zij minder goed Nederlands sprak, vertaalde haar man veel voor haar.’
‘Het was lastig om de non-verbale communicatie van dit echtpaar in te schatten. Daarom maakte dit verhaal indruk op mij. Uiteindelijk vonden zij het erg prettig om met mij en anderen in contact te komen. Deze ervaring leert mij dat je het de tijd moet geven. Je weet niet altijd wat er in mensen omgaat. Gelukkig hebben wij als vrijwilligers de tijd.’