Het verhaal van Sabine Diepeveen

‘Al jaren dialyseerde ze thuis terwijl ze sliep. Haar man assisteerde haar daarbij en dat ging goed. Ze kon het prima zelf regelen. Ze wist precies wanneer ze wat meer vocht moest onttrekken en wanneer ze een keertje kon overslaan. Eigenlijk leidde ze een heel normaal leven met een fulltime baan en een jong gezin. Toch adviseerde ik haar om voor een niertransplantatie te gaan.’

‘Ik vroeg haar of ze iemand kende die een nier aan haar kon afstaan. Dat werd lastig omdat ze een erfelijke nierziekte had. Haar broer had de aandoening niet, maar had al een nier afgestaan aan haar zus. Haar man wilde wel, maar kon dat vanwege een andere aandoening niet doen. Zo kwam ze op de wachtlijst voor een donornier. Tot ze tijdens een spreekuur opeens zei: “Haal mij maar van de lijst af”. Ze vertelde me dat het nu juist goed met haar ging en dat ze niet wist hoe het zou zijn na een transplantatie. Ik vond het lastig om haar van de lijst te halen, want een donornier was medisch gezien het beste voor haar. Toch?’

‘Bijna Iedere keer als ze voor controle bij me kwam, begon ik er weer over. Dat mocht ik niet meer doen, zei ze op een dag. Ze had haar beslissing genomen. Dus heb ik dat ook niet meer gedaan. Ik wist dat ze een verstandige vrouw was en dat ze hier goed over had nagedacht. We spraken af dat ze zelf zou aangeven wanneer ze toch weer op de wachtlijst wilde.’ ‘Bijna iedere keer als ze voor controle bij me kwam, begon ik er weer over.’

‘Na een aantal jaar was het zover. Ze was inmiddels met vervroegd pensioen en haar twee jongens hadden bijna hun diploma van de middelbare school. Nu was ze er klaar voor. Al vrij snel was er een nier beschikbaar van een overleden persoon. Ze werd geopereerd en toen begon de ellende. Zij kreeg ontzettend veel complicaties. Problemen met haar blaas, problemen met haar bijschildklier en nog een zware infectie die ze maar net overleefde. Daarbij deed haar nieuwe nier het eigenlijk helemaal niet zo goed. Ze hoefde niet meer te dialyseren, maar daar was ook alles mee gezegd.’ ‘Ik vond dit zo zuur. Ze ging van een uitstekende thuisdialysesituatie, naar een transplantatie-nier waarmee ze eigenlijk slechter af was. Gelukkig ervoer ze dit zelf niet zo. Ze vond het fijn dat ze niet meer hoefde te dialyseren.’

‘Als je als dokter iets adviseert, ga je er vanuit dat de patiënt er beter van wordt. Dat is dus niet altijd zo. Ik had dit niet kunnen voorzien, dus ik heb me er niet schuldig over gevoeld. Toch ben ik wel blij dat ik haar niet steeds onder druk ben blijven zetten om weer op de wachtlijst te gaan staan. Al juichte ik het wel toe toen ze zelf de beslissing nam om voor een donornier te gaan. Dat het dan zo verloopt, dat gun je niemand. Als dokter moet je altijd blijven nadenken en inschatten wat voor een patiënt het beste is en durven afwijken van protocollen.’