‘Ze vroeg of ik al gegeten had’
‘Het waren de twee drukste weekenden in mijn loopbaan als gipsverbandmeester. Er lag ijs en heel Nederland ging schaatsen en deed mee aan toertochten. Het ijs was glad, niet iedereen was even ervaren met als gevolg veel botbreuken. Vooral veel gebroken polsen.'
De gang in het oude Sophia ziekenhuis zat vol met wachtenden. Maar niemand leek zich er echt druk over te maken. De patiënten waren zo aardig, alsof ze hun lot aanvaarden.’
‘Het klinkt natuurlijk raar en wij wensen echt niemand een botbreuk toe, maar voor ons als gipsverbandmeesters is een weekend met zoveel breuken de spreekwoordelijke krenten in de pap. In die twee schaatsweekenden zagen wij maar liefst 480 extra patiënten. Wij werkten achter elkaar door en namen geen tijd om te eten. Ik probeerde bij een vrouw de zoveelste pols terug te brengen in de goede stand. Ondertussen vertelde ze mij dat ze na haar val op haar sokken een uur gelopen had om de dichtstbijzijnde hulppost te bereiken.
Terwijl ik haar pols pijnigde, knorde mijn maag. “Of ik al gegeten had?”, vroeg zij me. En ik moest toegeven dat dit niet het geval was. Terwijl ik heel goed weet dat wanneer je in de gezondheidszorg werkt, je ook goed voor je zelf moet kunnen zorgen. Met haar goede hand pakte ze haar rugzak en haalde er een krentenbol uit. Die gaf ze vervolgens aan mij. Ik at ‘m op en kon weer verder.’
‘Die krentenbol was op dat moment zo welkom. Ik heb haar er uitgebreid voor bedankt. Het feit dat ze aan mij dacht, terwijl ik haar pijn deed, vond ik bijzonder. Dat vergeet ik noot meer. Ik zit ruim veertig jaar in het vak en dit soort momenten, interacties met patiënten, maken dat ik mijn werk nog altijd prachtig vind.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.