‘Ze vertelde me hoe moeilijk ze het had met alle maatregelen rond corona’
‘Nog niet zo lang geleden had ik een gesprek met een vrij jonge patiënte met uitgezaaide kanker. Beter worden zou ze niet meer, ze onderging systematische therapie als palliatieve behandeling. We hadden een beeldbelafspraak om de laboratoriumuitslagen te bespreken en de eventuele bijwerkingen van de behandeling. Tijdens dit soort afspraken bespreken we ook altijd hoe het psychisch met iemand gaat.’
‘Zo ook dit keer. De patiënte in kwestie vertelde me hoe ontzettend moeilijk ze het had met alle maatregelen rond corona. Haar wereldje was heel klein geworden, juist nu ze alle steun van de wereld om zich heen zo enorm hard nodig had. Ze vertelde hoe verdrietig ze was, omdat ze de tijd die haar nog restte zo graag anders wilde invullen. Ze zat nog zo vol plannen: ze wilde op reis met vriendinnen, afspreken met mensen die ze graag wilde zien, leuke dingen doen. Dat dit nu allemaal niet kon, maakte het ziek zijn voor haar extra zwaar.’
‘Ik praatte er met haar over, maar luisterde vooral naar haar verdriet. Langzaam merkte ik dat er wat opluchting in haar stem doorklonk. Aan het einde van ons gesprek zei ze tegen me hoe fijn ze het vond dat ze hierover met me had kunnen praten, dat ik de tijd voor haar had genomen.’
‘In de dagen en weken na ons gesprek moest ik steeds even aan haar terugdenken. Ons gesprek zette me aan het denken over de beperkingen door corona in mijn eigen leven. Wat had ik weinig te klagen!’
‘Maar vooral bevestigde dit gesprek me in mijn visie dat aandacht voor iemands psychische gezondheid minstens zo belangrijk is dan voor de lichamelijke kant. Iemand is zoveel meer dan zijn of haar ziekte.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.