‘Patiënten nemen nu bij de klapdeuren afscheid’
‘Wanneer je de diagnose kanker krijgt, staat je leven stil. Er is verdriet en je wordt gedwongen na te denken over dingen waar je eerst nooit bij stil hoefde te staan. Zo ben je door de chemokuren vatbaarder voor virussen en is zo maar even op pad gaan geen vanzelfsprekendheid meer. En toen kwam corona.’
‘Een van de maatregelen is dat patiënten in principe niet meer iemand mee mogen nemen als zij bij ons op de afdeling komen voor een chemokuur of andere behandeling. Wanneer iedereen iemand mee zou nemen, wordt het gewoon te druk en kunnen wij niet meer aan de regels voldoen.’
‘Een vrouw van middelbare leeftijd liep stoer en dus alleen onze afdeling op. Ze vertelde dat zij hier eerder was geweest een aantal jaar terug, maar dat de kanker helaas was teruggekomen. Toen zij de eerste keer ziek was, kwam haar man altijd mee. Ze deden alles samen. Ook haar zoon kwam regelmatig mee. Ik prikte haar infuus en vroeg haar hoe ze het vond om nu alleen op de afdeling te zijn. Ze vertelde dat ze haar man en zoon miste. Dit gevoel delen gaf een extra lading, vooral omdat het weer haar eerste chemokuur was. Haar zoon woont in Amsterdam en omdat daar zo veel besmettingen zijn, durft hij zijn moeder niet op te zoeken. Hij is bang dat hij haar kan besmetten met corona en is enorm bezorgd. Toen barstte ze in huilen uit. Ze dacht; ik doe dit wel even. Maar ze voelde zich heel alleen. Haar man wachtte buiten op haar en haar zoon was ver weg.’
‘Op zo’n moment staan wij als verpleegkundige nog dichter bij onze patiënt. Natuurlijk ben je niet de partner, of een vriendin, maar wij kunnen een heel klein beetje die rol overnemen. Een bijzonder moment is altijd wanneer de chemo of immunotherapie het lichaam inloopt. Dan begint de spanning. Gaat het iets doen of niet? Op zo’n moment wil je iemand bij je hebben die dicht bij je staat.’
‘Ik ging mijn volgende patiënt ophalen. Toen ik weer bij haar kwam, had ze net gebeld. Ze was benauwd door een reactie op de therapie. Ik zag de angst in haar ogen en besefte mij nog meer in wat voor rare wereld wij nu leven. Wat was het voor haar fijn geweest als haar man haar hand had kunnen vasthouden. En normaal zou ik een arm om haar heen slaan, maar dat doe ik door corona nu niet zo snel. Ik mis, wat vroeger zo normaal was. Patiënten nemen nu bij de klapdeuren afscheid van hun familie, vriend of buurman. Een zoen, zwaaien en dan alleen naar onze afdeling. Dat vind ik zo heftig. Ik heb dan de tranen in mijn ogen als ik zie hoeveel impact dit heeft.
‘De patiënten hebben er begrip voor dat ze alleen moeten komen. En iedereen is zo dapper! Dan maken ze een selfie bij de infuuspaal of ik maak een foto die ze vervolgens op de app zetten naar familie en vrienden. Ook zie ik dat patiënten onderling meer contact hebben. Sommige patiënten geven aan dat het oké is en dat ze lekker in een film kruipen. Zo is iedereen anders natuurlijk. Je naaste mis je het meest wanneer je voor de eerste keer alleen een therapie moet ondergaan. Dan is de onzekerheid het grootst. Gelukkig kunnen wij een gedeelte opvangen als team. Alle disciplines die bij ons werken kunnen daarin iets betekenen.’
Vanwege de privacy van onze patiënten anonimiseren wij het verhaal en veranderen wij details. Of wij vragen de patiënt toestemming om het verhaal te gebruiken.