Oncologisch centrum

Ze stond op het punt om met haar man op vakantie te gaan naar New York toen ze voor de zekerheid toch langs de huisarts ging. Janneke Hoekerd-hop (28) voelde zich de laatste tijd zo moe en had allerlei vage klachten die niet overgingen. Na de uitslag van haar bloedonderzoek moest ze met spoed naar Isala. Enkele onderzoeken later hoorde Janneke haar diagnose; acute lymfatische leukemie (ALL)*.

‘Kom binnen’, klinkt een energieke Jenita van der Sluis bij de voordeur. Ze laat de verpleegkundige van Oncologische zorg thuis binnen in haar knusse stadswoning in Kampen. Van een zieke of verzwakte vrouw is geen sprake, maar het mutsje op haar hoofd en de port-a-cath onder haar sleutelbeen spreken boekdelen. ‘Het is gek om te voelen dat je krachten elke dag toenemen en toch te weten dat je nog steeds ziek bent.’

Mensen met nierkanker hebben in het begin bijna nooit klachten. Vaak wordt een tumor in de nier bij toeval ontdekt als iemand om een heel andere reden een onderzoek heeft in het ziekenhuis. Zo ook bij Joop Jans (77) uit Wapenveld. ‘Ik zag uroloog Ed te Slaa vanwege prostaatklachten, maar ze zagen bij een echo dat er een tumor van 3 bij 3 cm in mijn rechternier zat. Mijn vrouw en ik schrokken heel erg. Zo ineens ga je een heel andere molen in en moet je snel beslissingen maken.’

Onder behandeling zijn in het eigen Gelre ziekenhuis maar geopereerd worden in Isala Oncologisch centrum - hoe is dat eigenlijk? Tonnie Brugman (62 jaar) kreeg in zijn eigen Gelre ziekenhuis in Apeldoorn te horen dat hij alvleesklierkanker had. Voor de operatie moest hij vervolgens naar Isala in Zwolle.

‘Als het blijft zoals nu, dan vind ik het goed.’ Dat is de nuchtere conclusie van Willem Kwakkel nadat zijn prostaat operatief werd verwijderd. Hij woont in Apeldoorn, maar de operatie vond, dankzij de samenwerking tussen Isala en Gelre ziekenhuizen, plaats in Zwolle. ‘Geen probleem toch, je bent er zo.’

‘Het was me nooit opgevallen, dat plekje op m’n oor. En ik heb ook nooit iets gevoeld. Wat dat betreft hoef ik mezelf niet te verwijten dat ik iets heb genegeerd.’ Puur toevallig ontdekte de huisarts van Marijne Timmer de kennelijk wat merkwaardig uitziende moedervlek van 7 millimeter doorsnee, toen ze voor heel iets anders kwam.

‘IntermeZZo? Dat is niks voor mij, dacht ik. Een plek voor mensen met kanker en ik had immers geen kanker meer. Achteraf ben ik heel blij dat ik er toch ben binnengelopen. Ik heb er veel aan gehad.’

Liz (vanwege privacy niet haar echte naam) was net klaar met haar studie. Ze ging samenwonen met haar vriend, had een baan gevonden en was trotse moeder van een dochter van een paar maanden. De diagnose schildklierkanker sloeg dus in als een bom. ‘De grond zakt echt onder je voeten weg.’